มีคำพูดที่ว่า อย่าอายทำกิน อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา ยังใช้ได้ดีจากอดีตมาถึงปัจจุบัน พูดได้เลยว่าประเทศเรา อย่างน้อย 20% ความขี้เกียจมันอยู่ได้สายเลือด เรียนมา 12 ปี หรือบางคนค่อนชีวิตเพื่อให้ได้งานดีๆทำ กว่าจบออกมา ก็ปาไป 30 ปี ก็ออกมาเป็นลูกจ้างเขาเหมือนกัน บางคนผีซ้ำด้ามพลอย ตกงาน ไม่มีเงินนั่งโทษวาสนาบุญแต่หนหลัง โทษนั้นโทษนี้ลามปามไปหา ญาติกาพี่น้อง ทำไมไม่มีเงิน สร้างงาน สร้างอาชีพให้ ทำไมล่ะครับ ไม่เรียนดวยทำงานด้วย ทำไมล่ะครับ ไม่มองอาชีพที่ทำแล้ว ได้เงิน ทำแล้วรวย มีคนมากมายค่อนชีวิตไม่ทำอะไรเลย ที่จะสร้างธุรกิจ ประกอบอาชีพ สร้างประสบการณืทางการเงิน โอกาศทางการเงิน อาชีพที่ทำแล้วรวย ให้กับตัวเอง ไม่มีใครทำอาชีพหนึ่งหรืองานหนึ่งแล้วรวยได้ภายในปีหรือสองปี อาจจะมีและสักกีคนล่ะที่ทำได้ถ้าเป็นปุทชนคนธรรมดาอย่างเราต้องใช้ทั้งเวลา และสั่งสมประสบการณ์ อยู่หลายปี ต้องล้มลุกคลุกคลานกว่าจะยืนได้ด้วยตนเอง
เคยมีคำกล่าวไว้ว่า ทำคุณจะทำอาชีพหนึ่งต้องทำอาชีพนั้นอย่างเดียวทุ่มเทให้ดีที่สุด จนหลายคนที่ทำงานประจำ เป็นลูกจ้างยอมตามฝันของตัวเอง ทิ้งงานประจำมาลุยงานส่วนตัวที่คิดว่าไปได้ตอนที่ทำงานประจำ ช่างน่าขำ ทั้งที่ประสบการณืยังเท่ากับหางมด โชคดีก็ตามแผนประสบความสำเร็จไป ก็คำถามเดิมจะมีสักกี่คน
ลองมาใช้ทฤษฏีใหม่กันไหม ทำงานไปด้วย และสร้างอาชีพส่วนตัวไปด้วย ถ้าล้มก็ยังมีพรมรองอยู่ไม่เจ็บเท่าไหร่ยังไม่หมดตัว แล้วอย่าเลิกนะ!! ทำใหม่ เอาประสบการณ์ จากความล้มเหลว แต่ไม่ล้มละลาย มาเริ่มใหม่ เลี้ยงมัน ดูแลมันจนมันเติมโต จ้างคนเพิ่ม จ้างคนดูแลแทน ให้มันเป็นคู่แข่งตัวสำคัญกับอาชีพลูกจ้าง ให้มันอยู่ด้วยตัวของมันเอง รับรายได้สองทาง จากที่ล้มก็จะพื้นคืนชีพ
"เป้าหมายนั้นสำคัญกว่าการดำรงอยู่ ผู้ใดมีเป้าหมายผู้นั้นมีชีวิต"
"ผู้ใดขาดเป้าหมาย ก็เหมือนเรือขาดสมอ จะลอยลำไปจอดที่ใดก็ยังไม่รูู้เลย"
